Park Narodowy Los Alerces

Park Narodowy Los Alerces, uważany za jeden z najpiękniejszych w Argentynie, znajduje się w Patagonii, w andyjskim regionie prowincji Chubut, przy granicy chilijskiej od strony zachodniej. Park ma łączną powierzchnię 236 000 hektarów. Składa się z kilku różnych ekosystemów: waldjańskiego lasu deszczowego umiarkowanego, lasu andyjsko-patagońskiego, stepu wysokiego andyjskiego i stepu patagońskiego.

Alerce

Park został utworzony w 1937 r. Z głównym celem: ochrona czystych lasów jednego z najbardziej charakterystycznych gatunków drzew andyjsko-patagońskich: Alerce. To ogromne drzewa, często przekraczające 50m. Należy do rodziny iglastych i wygląda podobnie jak sekwoja w Ameryce Północnej. Jest wiecznie zielone. Pień ma średnicę od 1 do 1,2 m, ale w niektórych okazach może osiągnąć do 3m. Jest to niezwykłe, długo żyjące drzewo, niektóre okazy znalezione w parku osiągnęły niesamowity wiek 3600 lat. To czyni je najstarszą żywą istotą w Argentynie i jedną z najstarszych na Ziemi. Rosną bardzo powoli, około 1mm. na rok.

Pomimo długowieczności występowanie tych drzew jest bardzo ograniczone i zanika, dlatego potrzebuje ochrony. W Argentynie można je znaleźć w Parku Narodowym Nahuel Hucp, w pobliżu Parku Narodowego El Bolsón i Lago Puelo, na obszarach jeziora Río Azul i Esperanza i oczywiście w Parku Narodowym Los Alerces, na północy i południu ramion jeziora Menéndez i nad jeziorem Cisne.

W pierwszych dziesięcioleciach XX wieku, stosowano masową wycinkę. Używano drewna do produkcji pokryć dachowych, a także do uszczelniania statków za pomocą żywicy, którą można znaleźć tuż pod grubą korą drzewa. Alerce ma drewno w kolorze kasztanowca, o miękkich żyłkach i delikatnej, jednorodnej teksturze. Jest bardzo lekkie i ma doskonałą jakość. Jest odporne na gnicie, dlatego było używane w budownictwie do pokrycia dachów typowych dla architektury południowego Chile.

Jeziora i rzeki

Park Narodowy Los Alerces składa się ze złożonego systemu jezior, z dwoma głównymi zlewniami: jedną zaczynającą się na północnym zachodzie, nad jeziorem Cisne, którego wody pochodzą z rzek Navarro i Alejandro. Jezioro Cisne łączy się z Jeziorem Menendez, jednym z największych w parku, a następnie woda z Menéndez wpada do niewielkiego jeziora Verde przez kaskady rzeki Menéndez. Na jeziorze Verde spotykają się z drugą zlewnią, z jeziora Rivadavia, na północ od parku narodowego, którego wody pochodzą z rzeki Tiger, wcześniej przepływającą przez jezioro Cholila.

Gdy dwie zlewnie spotkają się z Zielonym Jeziorem, wpadają do ogromnego jeziora Futalaufquen, centrum tego systemu hydrologicznego, przez rzekę Arrayanes. Na południowym zachodzie jeziora Stange, Chico i Krugger tworzą kolejny łańcuch wodny, który łączący południowe ramię Futalaufquen przez Monstruos Strait tworzy rzekę Frey. Rzeka płynie na południe, by dotrzeć do zbiornika Amutui Quimeni, gdzie znajduje się duży kompleks hydroelektryczny o nazwie Futaleufú. Wody zbiornika wpadają do rzeki Futaleufú, która biegnąc w kierunku zachodnim i przekracza granicę chilijską w końcu wpada do Oceanu Spokojnego przez rzekę Yelcho.

Fauna w Parku Narodowym Los Alerces

W parku występują liczne gatunki ssaków, zarówno autochtonicznych, jak i egzotycznych. Wywierają znaczący wpływ na rodzime gatunki, zwierząt i roślin. Wśród rodzimych ssaków wyróżniają się dwa gatunki jeleni patagońskich: Huemul i Pudú. Oba są zagrożone z powodu nielegalnych polowań, niszczenia i fragmentacji ich siedlisk oraz wprowadzania na ich tereny zwierząt gospodarskich i gatunków egzotycznych.

Jest tu mnóstwo drapieżników, choć trudno je dostrzec: puma, kot australijski, zagrożona wydra rodzima, lis culpeo i lis szary. Norka, pochodząca z Ameryki Północnej, została wprowadzona w pobliżu mista Cholila, na północ od parku, w celu zaopatrzenia rynku futrzarskiego. W 1970 roku osobniki zostały wypuszczone na wolność, a teraz rozmnażają się w parku, co stanowi zagrożenie dla rodzimej fauny ze względu na ich mięsożerne nawyki.

Jeśli chodzi o ptaki, w parku dostrzeżono 126 różnych gatunków, z wieloma endemitami andyjskich lasów patagońskich, takich jak Dzięcioł Magellana, Chucao Tapaculo, Huet-Huet z czarnym gardłem, Grzywacz Biały Elaenia, ciernisty Rayadito, papuga australijska i gołąb chilijski. Na jeziorach i rzekach można spotkać wiele ptaków wodnych, takich jak gęsi, perkozy, kormorany neotropowe i południowe gołębie. Są też ptaki drapieżne i padlinożercy: wyróżniają się kondor, sęp czarny i myszołów.

W rzekach i jeziorach znajduje się również duży wybór ryb, z obecnością gatunków autochtonicznych, takich jak okoń, sum i puyén, a także gatunki egzotyczne, które wprowadzono do połowów muchowych: cztery różne odmiany pstrąga (pstrąg rzeczny, pstrąg jeziorowy, pstrąg potokowy i pstrąg tęczowy), a także kilka gatunków łososia. Te egzotyczne gatunki są niestety bardzo szkodliwe dla rodzimych ryb.

Dostęp i turystyka w Parku

Park ma trzy główne dojścia: północna brama, z El Bolsón i Cholila - przez jezioro Rivadavia; centralna brama, wiodąca drogą nr 40 z Esquel lub Trevelin, do jeziora Futalafuqen i Villa Futalaufquen; południowa brama do kompleksu hydroelektrycznego Futaleufú, 26 km. od Trevelina. Wjeżdżając przez którejkolwiek z tych bram, można przejść przez cały park na północ i południe drogą 71, która prowadzi przez jeziora Rivadavia i Futalaufquen, a następnie dotrzeć do Villa Futalaufquen, małej wioski, w której znajduje się budynek informacji turystycznej wraz z kilkoma domkami noclegowymi i sklepami spożywczymi. Wzdłuż całej trasy 71 znajduje się wiele domków noclegowych, w których można spędzić noc, a także bezpłatne tereny kempingowe i zorganizowane kempingi, z których większość jest doskonała.

Większość turystów odwiedza park latem, zwłaszcza w styczniu i lutym, podczas gdy w pozostałej części roku turystów prawie nie ma. W parku można spędzić czas na wiele sposobów. Najważniejsze to trekking, żeglarstwo, wędkarstwo sportowe lub obserwowanie flory i fauny. Istnieje tu wiele wytyczonych szlaków pieszych z różnymi poziomami trudności oraz z informacjami na temat różnych gatunków autochtonicznych żyjących w parku. Niektóre z najczęściej odwiedzanych szlaków to: szlak z Puerto Limonao do punktu widokowego, gdzie można zobaczyć wodospady rzeki Los Pumas (niski poziom trudności, 2 godziny), ścieżka do Laguna Escondida, która prowadzi z obszaru rzeki Arrayanes (średni poziom trudności, 3 godziny) i wędrówka na szczyt El Dedal, gdzie można zobaczyć jezioro Futalaufquen, szczyt Situación i dolinę rzeki Desaguadero (wysoki stopień trudności, 7 godzin).

Jeśli chodzi o wycieczki łodzią po jeziorach, nie ma wątpliwości, że najbardziej atrakcyjną jest połączona wycieczka łodzią i spacer, która zaczyna się w Puerto Limona. Następnie rejsem po jeziorze Futalaufquen i rzece Arrayanes, gdzie wychodzi się na ląd i wędruje ścieżką do Puerto Chucao, a stamtąd znowu łodzią wzdłuż jeziora Menéndez aż do Puerto Sagrario, gdzie można ponownie zejść na ląd i poprzez czysty las dojść do „El Abuelo”, drzewa liczącego 2600 lat.

Klimat

Pogoda w parku jest typowa dla regionu andyjsko-patagońskiego, waha się od umiarkowanego do zimnego, z zimnymi i wilgotnymi zimami oraz umiarkowanym i suchym latem. Latem średnia temperatura wynosi 20ºC, ale często występują przymrozki nawet w środku sezonu. W zimie jest dużo deszczu i śniegu. Podobnie jak w całej Andyjskiej Patagonii, wiatry naładowane wilgocią uderzające w barierę reprezentowaną przez łańcuch górski Andów wytwarzają obfite opady wzdłuż pasa w pobliżu łańcucha górskiego, osiągając 3000 mm. na rok. W międzyczasie, gdy wiatry zmierzają na wschód, opady deszczu spadają do 800 do 900 mm, określając krótkie przejście z Valdivian Rain Forest, przechodząc przez lasy andyjsko-patagońskie, a kończąc na rozległej półpustynnej przestrzeni, którą jest step patagoński.