Liechtensteiner Unterland (Dolny Liechtenstein) to północna i mniejsza z dwóch jednostek administracyjnych (okręgów wyborczych) Księstwa Liechtensteinu. Region ten obejmuje gminy Eschen, Gamprin, Mauren, Ruggell i Schellenberg. W przeciwieństwie do górzystego Oberlandu, krajobraz Unterlandu jest zdominowany przez płaską, szeroką dolinę Renu, która tworzy zachodnią granicę ze Szwajcarią. Jedynym znaczącym wzniesieniem jest izolowane wzgórze Eschnerberg. Na północy regionu znajduje się cenny rezerwat przyrody Ruggeller Riet – rozległe torfowisko i obszar podmokły. Historia regionu jest ściśle związana z losami historycznego Władztwa Schellenberg, które wraz z południowym Hrabstwem Vaduz utworzyło w 1719 roku Księstwo Liechtenstein. Gospodarka Unterlandu charakteryzuje się znacznym udziałem przemysłu (skoncentrowanego zwłaszcza w gminach Eschen i Mauren), usług, a także rolnictwa na żyznych terenach doliny Renu. Region ten, choć mniej znany turystycznie niż Oberland, oferuje spokój, bliskość natury i ciekawe ślady historii. Główne ośrodki to Eschen z dzielnicą Nendeln oraz Mauren z dzielnicą Schaanwald.

Vaduz, niewielka stolica Księstwa Liechtensteinu, to miejsce, gdzie alpejski spokój spotyka się z dyskretnym bogactwem i książęcą tradycją. Położona malowniczo w dolinie Renu, otoczona majestatycznymi szczytami Alp Retyckich, Vaduz zachwyca swoją kameralnością, nienagannym porządkiem i unikalną atmosferą jednego z najmniejszych państw świata. Nad miastem góruje średniowieczny Zamek Vaduz, oficjalna rezydencja Księcia Liechtensteinu, który niczym zamek z bajki spogląda na tętniące spokojnym rytmem życie poniżej. Główna ulica miasta, deptak Städtle, skupia najważniejsze instytucje kulturalne, w tym renomowane Kunstmuseum Liechtenstein z kolekcją sztuki nowoczesnej i współczesnej, Muzeum Narodowe oraz słynne Muzeum Filatelistyczne. Vaduz, będąc ważnym centrum finansowym, zaskakuje swoją spokojną, niemal sielską atmosferą, oferując odwiedzającym mieszankę kultury, historii i zapierających dech w piersiach alpejskich krajobrazów.

Triesenberg, najwyżej położona i największa pod względem powierzchni gmina Księstwa Liechtenstein, to urzekająca alpejska miejscowość, która stanowi unikalne połączenie dziedzictwa kulturowego średniowiecznych osadników Walserów z zapierającymi dech w piersiach panoramami Doliny Renu i otaczających szczytów. Rozsiana na słonecznym, południowo-zachodnim tarasie górskim, znacznie powyżej stolicy Vaduz, Triesenberg zachwyca tradycyjną drewnianą architekturą, spokojną atmosferą i charakterystycznym dialektem, który przetrwał wieki. Sercem gminy jest malownicza wioska Triesenberg z dominującym kościołem o cebulastej kopule, a jej integralną część stanowią urokliwe osady takie jak Gaflei, Masescha, Silum, Steg oraz popularny ośrodek sportów zimowych i letnich – Malbun. To miejsce, gdzie historia spotyka się z naturą, oferując odwiedzającym zarówno wgląd w fascynującą kulturę Walserów, jak i niezliczone możliwości aktywnego wypoczynku na alpejskich szlakach.

Ośrodek narciarski i turystyczny Malbun, położony w malowniczej, wysokogórskiej dolinie w sercu Liechtensteinu, na wysokości około 1600 m n.p.m., jest głównym centrum sportów zimowych i letniego wypoczynku w tym niewielkim alpejskim księstwie. Otoczony majestatycznymi szczytami Alp Retyckich, Malbun oferuje kameralną, rodzinną atmosferę, doskonałe warunki narciarskie dla początkujących i średniozaawansowanych, a latem przemienia się w raj dla miłośników pieszych wędrówek, kolarstwa górskiego i kontaktu z dziewiczą przyrodą. To miejsce, gdzie tradycja alpejskiej gościnności łączy się z nowoczesną infrastrukturą, gwarantując niezapomniane wrażenia o każdej porze roku.

Szlak Księżnej Giny (Fürstin-Gina-Weg), nazwany na cześć ukochanej przez naród księżnej Georginy von Wilczek, małżonki księcia Franciszka Józefa II, to jeden z najpiękniejszych i najbardziej popularnych wysokogórskich szlaków pieszych w Księstwie Liechtensteinu. Ta malownicza trasa, rozpoczynająca się i często kończąca w alpejskim ośrodku Malbun, oferuje zapierające dech w piersiach panoramy na otaczające szczyty Alp Retyckich, bujną alpejską roślinność oraz niezapomniane wrażenia z wędrówki po górskich graniach. To idealna propozycja dla miłośników aktywnego wypoczynku na łonie natury, poszukujących zarówno wyzwań, jak i spektakularnych widoków, a także dla tych, którzy pragną podążać śladami historii i tradycji tego niewielkiego alpejskiego księstwa.

Szlak Książąt, znany w oryginale jako Fürstensteig, to jeden z najbardziej ekscytujących, a zarazem wymagających wysokogórskich szlaków pieszych w Księstwie Liechtensteinu. Ta legendarna trasa, wykuta w stromych, skalistych zboczach Alp Retyckich, oferuje nie tylko zapierające dech w piersiach panoramy na Dolinę Renu, szwajcarskie i austriackie Alpy, ale także solidną dawkę adrenaliny dzięki eksponowanym przejściom, wąskim półkom skalnym i krótkim tunelom. Przeznaczony dla doświadczonych, pewnych kroku i wolnych od lęku wysokości turystów górskich, Fürstensteig jest prawdziwym testem umiejętności i odwagi, nagradzającym wysiłek niezapomnianymi wrażeniami i poczuciem zdobycia czegoś wyjątkowego. To klasyk wśród alpejskich wędrówek, który na stałe zapada w pamięć każdemu, kto odważy się nim przejść.

Zamek Vaduz (Schloss Vaduz), dumnie wznoszący się na skalistym wzgórzu ponad stolicą Księstwa Liechtensteinu, jest nie tylko oficjalną rezydencją panującej rodziny książęcej, ale także najbardziej rozpoznawalnym symbolem tego niewielkiego alpejskiego kraju. Jego malownicza sylwetka, z charakterystyczną średniowieczną wieżą i rozbudowanymi skrzydłami mieszkalnymi, dominuje nad krajobrazem Vaduz i Doliny Renu, będąc świadkiem wielowiekowej historii i suwerenności Liechtensteinu. Chociaż wnętrza zamku są prywatną rezydencją i nie są udostępniane do zwiedzania publiczności, jego imponujący widok z zewnątrz oraz otaczające go tereny przyciągają turystów z całego świata, pragnących zobaczyć z bliska siedzibę jednej z najstarszych europejskich dynastii.

Zamek Gutenberg (Burg Gutenberg), malowniczo wznoszący się na charakterystycznym, skalistym wzgórzu pośród równiny w miejscowości Balzers, na południowym krańcu Księstwa Liechtensteinu, jest jednym z najważniejszych i najlepiej zachowanych średniowiecznych zamków w kraju. Jego imponująca sylwetka, widoczna z daleka, oraz bogata historia sięgająca czasów prehistorycznych, czynią go fascynującym celem dla miłośników historii, architektury i pięknych widoków. W przeciwieństwie do Zamku Vaduz, dziedziniec i kaplica Zamku Gutenberg są zazwyczaj dostępne dla publiczności, oferując możliwość bliższego poznania tego niezwykłego zabytku i podziwiania panoramy okolicy.

Muzeum Narodowe Liechtensteinu (Liechtensteinisches Landesmuseum), położone w sercu stolicy Vaduz, jest najważniejszą instytucją kulturalną kraju, prezentującą w kompleksowy sposób bogatą historię, fascynującą kulturę oraz unikalną przyrodę tego niewielkiego alpejskiego księstwa. Mieszczące się w zespole historycznych budynków, w tym w dawnym książęcym zajeździe i domu zarządcy, muzeum oferuje odwiedzającym pasjonującą podróż przez wieki – od pradziejów, przez średniowiecze i burzliwe losy regionu, aż po współczesność i rozwój suwerennego państwa. To idealne miejsce, aby zgłębić tożsamość Liechtensteinu, poznać jego tradycje, dziedzictwo rodziny książęcej oraz odkryć naturalne piękno alpejskich krajobrazów.

Muzeum Sztuki Liechtensteinu (Kunstmuseum Liechtenstein), zlokalizowane w samym sercu Vaduz, stolicy Księstwa, jest nie tylko narodową galerią sztuki, ale także imponującym dziełem nowoczesnej architektury, które samo w sobie przyciąga uwagę. Jego charakterystyczna, minimalistyczna bryła, często określana jako "czarna kostka", kryje w sobie bogate zbiory sztuki międzynarodowej od XIX wieku po współczesność, ze szczególnym uwzględnieniem rzeźby, instalacji oraz dzieł z prywatnych kolekcji Księcia Liechtensteinu. To dynamiczna instytucja kulturalna, która poprzez swoje ekspozycje stałe i ambitne wystawy czasowe, prowadzi dialog ze sztuką globalną, jednocześnie promując twórczość artystów związanych z regionem. Wizyta w Kunstmuseum Liechtenstein to fascynujące spotkanie ze sztuką w niezwykłym otoczeniu architektonicznym.

Litwa, największe z państw bałtyckich, położona na wschodnim wybrzeżu Morza Bałtyckiego, ze stolicą w Wilnie, jest krajem o bogatej historii, przepięknej przyrodzie i dynamicznie rozwijającej się nowoczesności. Główne miasta, takie jak historyczne Wilno z jego barokową starówką wpisaną na listę UNESCO, prężne Kowno będące ważnym ośrodkiem kulturalnym i akademickim, oraz portowa Kłajpeda stanowiąca bramę na Mierzeję Kurońską, odzwierciedlają różnorodność tego fascynującego kraju. Litwa graniczy z Łotwą na północy, Białorusią na wschodzie i południu, Polską na południowym zachodzie oraz z obwodem kaliningradzkim Rosji na zachodzie, co czyni ją ważnym mostem łączącym Europę Zachodnią i Wschodnią.

Okręg Kłajpedzki (lit. Klaipėdos apskritis), położony na zachodnim krańcu Litwy, jest jedynym regionem kraju z dostępem do Morza Bałtyckiego. Jego największym skarbem i symbolem jest Mierzeja Kurońska (Kuršių nerija) – unikalny, piaszczysty półwysep wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO, oddzielający Zalew Kuroński (Kuršių marios) od otwartego morza. Region charakteryzuje się pięknymi, szerokimi plażami, imponującymi wydmami, sosnowymi lasami oraz malowniczym ujściem Niemna (Nemunas) tworzącym rozległą deltę. Historia okręgu kłajpedzkiego jest złożona i naznaczona wpływami różnych kultur – od starożytnych plemion bałtyckich (Kurów, Skalwów), przez panowanie Zakonu Krzyżackiego (założycieli zamku Memelburg w Kłajpedzie), po wielowiekowe wpływy pruskie i niemieckie (region Kłajpedy, tzw. Memelland). Obszar ten stanowił również ważną część Małej Litwy (Mažoji Lietuva). Gospodarka regionu jest silnie związana z morzem – kluczową rolę odgrywa Port Kłajpedzki, największy na Litwie, a także przemysł stoczniowy, logistyka, rybołówstwo i przetwórstwo ryb. Niezwykle ważnym sektorem jest turystyka, skoncentrowana na wybrzeżu, Mierzei Kurońskiej i w popularnym kurorcie Palanga (Połąga). Głównym ośrodkiem administracyjnym i gospodarczym jest Kłajpeda, a inne ważne miasta to Kretinga, Skuodas, Šilutė oraz Neringa (gmina obejmująca osady na Mierzei Kurońskiej, takie jak Nida i Juodkrantė).

Okręg Kowieński (lit. Kauno apskritis), położony w samym sercu Litwy, jest jednym z najważniejszych regionów kraju pod względem gospodarczym, kulturalnym i komunikacyjnym. Jego centrum stanowi Kowno (Kaunas), drugie co do wielkości miasto Litwy, malowniczo usytuowane u zbiegu dwóch największych rzek kraju – Niemna (Nemunas) i Wilii (Neris). Krajobraz regionu charakteryzuje się łagodnie pofałdowanymi równinami, rozległymi lasami, dolinami rzecznymi oraz dużym Zalewem Kowieńskim (Kauno marios) – największym sztucznym zbiornikiem wodnym na Litwie, otoczonym przez Park Regionalny. Historia Okręgu Kowieńskiego jest niezwykle bogata, a Kowno przez wieki odgrywało kluczową rolę jako ośrodek handlowy (w tym hanzeatycki), obronny (średniowieczny zamek, XIX-wieczna twierdza) i kulturalny. Szczególne znaczenie region zyskał w okresie międzywojennym (1919-1940), kiedy Kowno pełniło funkcję tymczasowej stolicy Litwy, przeżywając okres dynamicznego rozwoju i rozkwitu modernistycznej architektury. Gospodarka regionu jest zdywersyfikowana, opiera się na przemyśle, logistyce (dzięki centralnemu położeniu i doskonałym połączeniom), handlu, usługach, sektorze IT oraz edukacji (liczne uniwersytety). Ważnymi miastami w okręgu, oprócz Kowna, są Jonava, Kiejdany (Kėdainiai) – miasto o bogatej historii związanej z Radziwiłłami, Kaišiadorys oraz uzdrowisko Birże (Birštonas).

Okręg Mariampolski (lit. Marijampolės apskritis), położony w południowo-zachodniej części Litwy, jest sercem historycznego regionu Suwalszczyzny (lit. Suvalkija lub Sūduva), znanego z żyznych ziem, pracowitości mieszkańców i kluczowej roli w litewskim odrodzeniu narodowym. Krajobraz regionu jest zdominowany przez rozległe, płaskie lub lekko pofałdowane równiny Niziny Środkowolitewskiej, przecinane przez rzeki, z których największą jest Szeszupa (Šešupė). Na południowo-zachodnim krańcu regionu znajduje się malownicze Jezioro Wisztynieckie (Vištyčio ežeras), leżące na granicy z Rosją (Obwodem Kaliningradzkim), oraz Park Regionalny Wisztyniec. W pobliżu granic okręgu leży również ważny rezerwat biosfery Žuvintas. Historia Okręgu Mariampolskiego jest ściśle związana z losami Suwalszczyzny litewskiej, od czasów plemion Sudowów/Jaćwingów, przez okres Wielkiego Księstwa Litewskiego i Rzeczypospolitej Obojga Narodów, po przynależność do Prus, a następnie Imperium Rosyjskiego (Gubernia Suwalska). To właśnie stąd wywodziło się wielu czołowych działaczy litewskiego odrodzenia narodowego w XIX wieku. Gospodarka regionu opiera się przede wszystkim na rolnictwie i przemyśle spożywczym, wykorzystującym żyzne gleby. Ważną rolę odgrywa również handel i logistyka, dzięki położeniu przy międzynarodowej trasie Via Baltica (E67) i bliskości granicy z Polską. Głównym ośrodkiem administracyjnym, gospodarczym i kulturalnym jest Mariampol (Marijampolė), a inne ważne miasta to Wyłkowyszki (Vilkaviškis), Kozłowa Ruda (Kazlų Rūda), Szaki (Šakiai) i Kalwaria (Kalvarija).

Okręg Olicki (lit. Alytaus apskritis), położony w południowej części Litwy, jest sercem historycznego regionu etnograficznego Dzukia (Dzūkija), znanego z rozległych lasów sosnowych, malowniczych rzek, licznych jezior i unikalnej kultury ludowej. Krajobraz regionu jest zdominowany przez największy kompleks leśny Litwy – Puszczę Dajnawską (Dainavos giria) – oraz przez dolinę Niemna (Nemunas) i jego dopływów, takich jak Mereczanka (Merkys) czy Uła (Ūla). Na terenie okręgu znajduje się najstarszy i największy park narodowy Litwy – Dzukijski Park Narodowy (Dzūkijos nacionalinis parkas), chroniący unikalne ekosystemy leśne, rzeczne, bagienne (w tym ścisły rezerwat Čepkeliai) oraz tradycyjne wioski dzukijskie. Historia regionu sięga czasów plemion bałtyckich, a jego lesiste i słabiej zaludnione tereny były ważną ostoją podczas powstań narodowych i centrum oporu partyzanckiego po II Wojnie Światowej. Gospodarka Okręgu Olickiego opiera się na przemyśle drzewnym i leśnictwie, przetwórstwie spożywczym, rolnictwie (choć gleby są tu mniej żyzne niż w innych częściach Litwy) oraz dynamicznie rozwijającej się turystyce, zwłaszcza uzdrowiskowej (Druskieniki) i przyrodniczej. Głównym ośrodkiem administracyjnym jest Olita (Alytus), a inne ważne miasta to światowej sławy kurort Druskieniki (Druskininkai), Orany (Varėna) i Łoździeje (Lazdijai).

Okręg Poniewieski (lit. Panevėžio apskritis), położony w północno-wschodniej części Litwy, stanowi serce historycznego regionu etnograficznego Auksztota (Aukštaitija – Litwa Wysoka). Krajobraz regionu jest zdominowany przez rozległe, płaskie lub lekko pofałdowane równiny Niziny Środkowolitewskiej, przez które przepływają liczne rzeki, w tym Newiaża (Nevėžis) przepływająca przez stolicę okręgu – Poniewież, oraz Levuo (Lėvuo) i Musza (Mūša) wraz z dopływami. Region charakteryzuje się również licznymi niewielkimi jeziorami i obszarami leśnymi. Historia Okręgu Poniewieskiego jest ściśle związana z dziejami Auksztoty, jednego z kolebek państwowości litewskiej. W późniejszych wiekach region rozwijał się pod wpływem Wielkiego Księstwa Litewskiego i Rzeczypospolitej Obojga Narodów, a następnie Imperium Rosyjskiego. Poniewież (Panevėžys) zyskał na znaczeniu jako ośrodek przemysłowy i administracyjny w XIX i XX wieku. Gospodarka regionu opiera się na rolnictwie (dzięki dobrym glebom), przemyśle (Poniewież jest ważnym ośrodkiem przemysłowym, m.in. produkcja elektroniki, maszyn, szkła, przetwórstwo spożywcze), handlu, usługach oraz logistyce (dzięki położeniu przy ważnych szlakach komunikacyjnych, w tym Via Baltica). Głównym ośrodkiem miejskim jest Poniewież, piąte co do wielkości miasto Litwy. Inne ważne miasta w okręgu to Rokiszki (Rokiškis), Birże (Biržai), Poswol (Pasvalys) i Kupiszki (Kupiškis).

Okręg Szawelski (lit. Šiaulių apskritis), położony w północnej części Litwy, jest regionem o bogatej historii, ważnym ośrodkiem przemysłowym i komunikacyjnym, a przede wszystkim miejscem znanym na całym świecie dzięki Górze Krzyży (Kryžių kalnas). Krajobraz regionu, leżącego na pograniczu historycznych krain Żmudzi (Žemaitija) i Auksztoty (Aukštaitija), jest zdominowany przez równiny i lekko pofałdowane tereny Niziny Środkowolitewskiej, poprzecinane dolinami rzek takich jak Wenta (Venta) i Dubissa (Dubysa) oraz licznymi jeziorami, z których największym jest Rekiva (Rėkyvos ežeras) na obrzeżach Szawli. Historia Okręgu Szawelskiego sięga czasów plemion bałtyckich (Żmudzinów, Zemgalów), a region ten był prawdopodobnie areną ważnej Bitwy pod Słońcem (Saule) w 1236 roku. Miasto Szawle (Šiauliai), główny ośrodek regionu, rozwijało się jako centrum handlowe i administracyjne, a w XIX wieku stało się ważnym węzłem kolejowym. Region odegrał również istotną rolę podczas powstań przeciwko caratowi. Gospodarka Okręgu Szawelskiego opiera się na przemyśle (Szawle są ważnym ośrodkiem przemysłowym, m.in. przemysł spożywczy, maszynowy, lekki), rolnictwie, handlu, usługach oraz logistyce (m.in. dzięki międzynarodowemu lotnisku w Szawlach, pełniącemu również funkcje wojskowe NATO). Główne miasta regionu to Szawle (czwarte co do wielkości miasto Litwy), Radziwiliszki (Radviliškis – ważny węzeł kolejowy), Kurszany (Kuršėnai), Janiszek (Joniškis), Kielmy (Kelmė), Pokroje (Pakruojis) oraz Nowe Okmiany (Naujoji Akmenė).

Okręg Tauroski (lit. Tauragės apskritis), położony w zachodniej części Litwy, jest regionem należącym historycznie do Żmudzi (Žemaitija), charakteryzującym się spokojnymi krajobrazami, bliskością natury i bogatą historią pogranicza. Jego południową granicę wyznacza potężna rzeka Niemen (Nemunas), stanowiąca jednocześnie granicę państwową z Rosją (Obwodem Kaliningradzkim). Krajobraz regionu to głównie równiny i lekko pofałdowane tereny, poprzecinane dolinami rzek, z których drugą najważniejszą po Niemnie jest Jūra. Duże obszary zajmują lasy, w tym Puszcza Karszowska (Karšuvos giria), oraz cenne tereny przyrodnicze chronione w parkach regionalnych: Pagramantis (chroniący malowniczą dolinę Jūry) i Rambynas (obejmujący historyczne wzgórze Rambynas i fragment doliny Niemna), a także ścisły rezerwat przyrody Viešvilė. Historia Okręgu Tauroskiego jest nierozerwalnie związana z jego położeniem na styku Litwy i Prus (wcześniej państwa krzyżackiego). Taurogi (Tauragė), stolica okręgu, były świadkiem ważnych wydarzeń historycznych, w tym podpisania Konwencji Tauroskiej w 1812 roku. Gospodarka regionu opiera się na rolnictwie, leśnictwie i przemyśle drzewnym, przetwórstwie spożywczym oraz, w mniejszym stopniu, na przemyśle w mieście Taurogi. Rozwija się również turystyka, zwłaszcza przyrodnicza i agroturystyka. Główne miasta okręgu to Taurogi (Tauragė), Jurbork (Jurbarkas), Szyłele (Šilalė) i Pożegi (Pagėgiai).

Okręg Telszański (lit. Telšių apskritis), położony w północno-zachodniej części Litwy, jest uważany za serce i nieformalną stolicę Żmudzi (Žemaitija) – historycznego regionu o silnej tożsamości kulturowej i językowej. Krajobraz regionu jest zdominowany przez malowniczą Wyżynę Żmudzką (Žemaičių aukštuma), charakteryzującą się pagórkowatym terenem, licznymi jeziorami polodowcowymi (z największym na Żmudzi Jeziorem Płotelskim – Plateliai), rozległymi lasami oraz dolinami rzek, takich jak Minia (Minija) czy Virvytė. Historia Okręgu Telszańskiego jest nierozerwalnie związana z dziejami Żmudzi, znanej z długotrwałego oporu przeciwko Zakonowi Krzyżackiemu i Krzyżowcom Inflanckim, a także z zachowania odrębnych tradycji i dialektu. Telsze (Telšiai), stolica okręgu, pełniły ważną rolę jako centrum administracyjne i duchowe regionu (siedziba biskupstwa żmudzkiego przez pewien okres). Gospodarka regionu opiera się na rolnictwie, przemyśle spożywczym, drzewnym, a także na przemyśle naftowym (w rejonie Możejek). Coraz większe znaczenie zyskuje turystyka, zwłaszcza przyrodnicza i kulturowa, skoncentrowana wokół Parku Narodowego Żmudzi i miasta Telsze. Główne miasta okręgu to Telsze (Telšiai), Możejki (Mažeikiai – ważny ośrodek przemysłowy), Płungiany (Plungė) i Rietavas.

Okręg Uciański (lit. Utenos apskritis), położony w północno-wschodniej części Litwy, jest sercem Pojezierza Litewskiego i ważną częścią historycznego regionu etnograficznego Auksztota (Aukštaitija). Jest to kraina niezwykle bogata w jeziora – znajduje się ich tu ponad tysiąc – połączonych licznymi rzekami i strumieniami, otoczonych rozległymi lasami i malowniczymi wzgórzami. Na terenie okręgu znajduje się najstarszy park narodowy Litwy – Auksztocki Park Narodowy (Aukštaitijos nacionalinis parkas), a także inne cenne obszary chronione, jak Park Regionalny Labanoras (Labanoro regioninis parkas) z największym kompleksem leśnym w kraju, oraz Park Regionalny Gražutė. Historia regionu sięga czasów starożytnych plemion bałtyckich, o czym świadczą liczne grodziska. W okresie Wielkiego Księstwa Litewskiego i późniejszych epok region rozwijał się jako obszar rolniczy i leśny. Gospodarka Okręgu Uciańskiego opiera się na turystyce (przyrodniczej, wiejskiej, wodnej), rolnictwie, leśnictwie i przemyśle drzewnym, a także na przemyśle lekkim i spożywczym skoncentrowanym w większych miastach. W przeszłości ważną rolę odgrywała Ignalińska Elektrownia Jądrowa koło miasta Wisaginia (obecnie w trakcie likwidacji). Głównym ośrodkiem administracyjnym jest Uciana (Utena), a inne ważne miasta to Wisaginia (Visaginas), Onikszty (Anykščiai – ważne centrum kulturalne i turystyczne), Jeziorosy (Zarasai), Malaty (Molėtai) i Ignalino (Ignalina).