Sobór Świętego Ducha, majestatycznie wznoszący się na wzgórzu w sercu mińskiego Górnego Miasta, jest główną świątynią prawosławną Białoruskiego Egzarchatu Patriarchatu Moskiewskiego i jednym z najważniejszych symboli duchowych oraz architektonicznych stolicy Białorusi. Jego dwie strzeliste wieże i bogato zdobiona fasada w stylu baroku wileńskiego przyciągają wzrok zarówno wiernych, jak i turystów. Sobór jest nie tylko miejscem codziennych modlitw i uroczystych nabożeństw, ale także skarbcem cennych relikwii, w tym Cudotwórczej Ikony Matki Bożej Mińskiej oraz relikwii św. Zofii Słuckiej. Z jego historią, sięgającą XVII wieku, splatają się losy różnych wyznań i epok, co czyni go fascynującym świadkiem dziejów miasta nad Świsłoczą.

Kościół Świętego Szymona i Świętej Heleny, usytuowany przy Placu Niepodległości, jest jedną z najbardziej charakterystycznych i poruszających budowli sakralnych białoruskiej stolicy. Jego wyrazista, neoromańska bryła z cegły i niezwykła historia fundacji czynią go nie tylko ważnym zabytkiem architektury początku XX wieku, ale także głębokim symbolem wiary, pamięci i miłości rodzicielskiej. Świątynia przez dziesięciolecia była ważnym centrum duchowym i kulturalnym dla społeczności katolickiej. Budowla ta, ze względu na kolorystykę fasady, bywa potocznie nazywana Czerwonym Kościołem. Należy jednak podkreślić, że od jesieni 2022 roku, na skutek decyzji władz państwowych po niewielkim pożarze, kościół pozostaje zamknięty dla wiernych i zwiedzających, a jego przyszły los i dostępność są niepewne.

Archikatedra Imienia Najświętszej Marii Panny, często nazywana po prostu Katedrą Najświętszej Marii Panny, to główna świątynia rzymskokatolicka Archidiecezji Mińsko-Mohylewskiej i jeden z najcenniejszych zabytków architektury barokowej na Białorusi. Położona przy historycznym Placu Wolności w sercu Górnego Miasta, katedra zachwyca swoją elegancką fasadą z dwiema strzelistymi wieżami oraz bogato zdobionym wnętrzem. Przez wieki była świadkiem burzliwych dziejów, od czasów jezuickich fundatorów, przez okresy świetności i upadku, aż po odrodzenie życia religijnego po latach represji w czasach sowieckich. Dziś jest nie tylko ważnym miejscem kultu i centrum życia duchowego katolików, ale także perłą architektoniczną przyciągającą licznych turystów i miłośników sztuki.

Cerkiew Świętych Borysa i Gleba na Kołoży, często nazywana po prostu Cerkwią na Kołoży, to jeden z najstarszych i najbardziej unikalnych zabytków sakralnych na Białorusi, perła architektury staroruskiej z XII wieku. Położona malowniczo na wysokim brzegu Niemna w Grodnie, ta niewielka świątynia zachwyca oryginalną techniką budowy, wykorzystującą polne kamienie, ceglane detale i kolorowe płytki majolikowe, a także unikalnym systemem ceramicznych rezonatorów (gołośników) wmurowanych w ściany. Będąc świadkiem ponad ośmiu wieków historii, cerkiew jest nie tylko czynną świątynią prawosławną, ale także bezcennym zabytkiem, kandydatem do wpisu na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO, przyciągającym miłośników historii, architektury i sztuki z całego świata.

Bośnia i Hercegowina. Położona w sercu Półwyspu Bałkańskiego, Bośnia i Hercegowina to kraj o niezwykle złożonej historii, fascynującej mieszance kultur Wschodu i Zachodu oraz zapierającej dech w piersiach przyrodzie. To miejsce, gdzie przez wieki przenikały się wpływy katolicyzmu, prawosławia, islamu i judaizmu, tworząc unikalną mozaikę kulturową, widoczną w architekturze, sztuce i codziennym życiu. Od tętniącej życiem, naznaczonej historią stolicy Sarajewa, przez malowniczy Mostar ze słynnym Starym Mostem, po Banja Lukę, największe miasto Republiki Serbskiej – Bośnia i Hercegowina oferuje podróżnikom autentyczne doświadczenia i wgląd w skomplikowane losy Bałkanów. To kraj pięknych gór Dynarskich, szmaragdowych rzek idealnych do raftingu, ukrytych wodospadów i gościnnych mieszkańców, którzy mimo trudnej przeszłości z nadzieją patrzą w przyszłość.

Kanton Bośniacko-Podriński (bośn. Bosansko-podrinjski kanton, BPK), jeden z dziesięciu kantonów Federacji Bośni i Hercegowiny, położony jest we wschodniej części kraju, w malowniczej dolinie rzeki Driny. Jest to jeden z najmniejszych kantonów zarówno pod względem powierzchni, jak i liczby ludności, a jego stolicą i głównym ośrodkiem jest miasto. Region ten wyróżnia się przede wszystkim przepięknymi krajobrazami górskimi i szmaragdowymi wodami Driny, tworzącej tu miejscami głęboki przełom. Kanton Bośniacko-Podriński ma również ogromne znaczenie historyczne, zwłaszcza w kontekście najnowszej historii Bałkanów. W czasie wojny w Bośni (1992-1995) było jedną z trzech bośniackich enklaw (obok Srebrenicy i Žepy) we wschodniej Bośni, ogłoszoną przez ONZ "strefą bezpieczeństwa", która przez ponad trzy lata bohatersko odpierała oblężenie wojsk Serbów bośniackich. Pamięć o tych tragicznych wydarzeniach jest wciąż żywa i stanowi ważny element tożsamości regionu. Historycznie obszar ten był częścią średniowiecznego Królestwa Bośni, Imperium Osmańskiego (o czym świadczą zabytkowe meczety), a następnie Austro-Węgier i Jugosławii. Dziś kanton, zamieszkany w przeważającej większości przez Bośniaków (muzułmanów), odbudowuje się po zniszczeniach wojennych, starając się rozwijać swój potencjał turystyczny oparty na pięknej przyrodzie, możliwościach aktywnego wypoczynku (rafting, turystyka piesza) oraz bogatej, choć trudnej, historii. Głównymi miejscowościami są, Foča-Ustikolina oraz Pale-Prača.

Kanton dziesiąty (bośn./chorw. Kanton 10 / Livanjski kanton – nazewnictwo bywa kwestią delikatną ze względu na kontekst polityczny), jeden z dziesięciu kantonów tworzących Federację Bośni i Hercegowiny, położony jest w południowo-zachodniej części kraju, przy granicy z Chorwacją. Jest to największy pod względem powierzchni kanton Federacji, ale jednocześnie jeden z najrzadziej zaludnionych. Region ten charakteryzuje się surowym, ale niezwykle pięknym krajobrazem, zdominowanym przez rozległe pola krasowe (polja) – w tym Livanjsko Polje, jedno z największych tego typu na świecie – oraz wysokie pasma Gór Dynarskich (Dinara, Cincar, Kamešnica). Wyjątkową atrakcją przyrodniczą, która przyciąga coraz więcej turystów, są stada dzikich koni galopujące swobodnie po stepowych przestrzeniach Livanjskiego Polja. Kanton dziesiąty to obszar o bogatej historii, sięgającej czasów iliryjskich i rzymskich, a w średniowieczu związany z Królestwem Chorwacji (legendarne koronacje w Duvanjsko Polje) i Królestwem Bośni. Region ten zachował silną tożsamość kulturową, z dominującą ludnością chorwacką i ważną rolą klasztorów franciszkańskich (np. w Livnie i Tomislavgradzie). Głównymi ośrodkami miejskimi są Livno (formalna stolica kantonu), Tomislavgrad (historyczne Duvno), Kupres (położony na wysokim płaskowyżu, znany z potencjału narciarskiego) oraz mniejsze miejscowości jak Drvar, Bosansko Grahovo i Glamoč (te trzy ostatnie z historycznie i obecnie znaczącą ludnością serbską). Turystyka w regionie koncentruje się na walorach przyrodniczych (kras, góry, konie), aktywnościach na świeżym powietrzu (turystyka piesza, rowerowa, paralotniarstwo) oraz dziedzictwie kulturowym.

Kanton Hercegowińsko-Neretwiański (bośn./chorw. Hercegovačko-neretvanski kanton/županija - HNK/HNŽ), położony w południowej części Bośni i Hercegowiny, stanowi serce historycznej krainy Hercegowiny i jest jednym z najbardziej atrakcyjnych turystycznie regionów kraju. Jego stolicą i największą perłą jest Mostar, miasto słynące na całym świecie z imponującego Starego Mostu (Stari Most) przerzuconego nad szmaragdowymi wodami rzeki Neretwy. Odbudowany po zniszczeniach wojennych most wraz z otaczającym go Starym Miastem został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO i symbolizuje wielokulturowe dziedzictwo oraz powojenne pojednanie. Kanton Hercegowińsko-Neretwiański zachwyca jednak nie tylko Mostarem. Oferuje on niezwykle zróżnicowane krajobrazy – od surowych, wysokich pasm Gór Dynarskich (Prenj, Čvrsnica, Velež), przez malowniczą, głęboką dolinę Neretwy, po żyzne tereny na południu, gdzie znajdują się winnice produkujące znane hercegowińskie wina (Žilavka, Blatina). To tutaj bije jedno z najpotężniejszych wywierzysk krasowych w Europie – źródło rzeki Buny w Blagaj, nad którym malowniczo usytuowana jest historyczna tekija derwiszów. Na terenie kantonu leżą również inne fascynujące miejsca, jak ufortyfikowana osmańska wioska Počitelj (kandydat na listę UNESCO), rzymska willa w Mogorjelo czy historyczne miasto Stolac z nekropoliami średniowiecznych kamiennych nagrobków – stećków (Radimlja – UNESCO). Na południowym zachodzie rozciąga się unikalny obszar mokradeł – Park Przyrody Hutovo Blato, raj dla ornitologów. Region ten jest zamieszkany głównie przez Bośniaków i Chorwatów, co znajduje odzwierciedlenie w jego kulturze i architekturze. Jest to miejsce, gdzie Wschód spotyka się z Zachodem, tworząc niepowtarzalną atmosferę.

Kanton Posawski (bośn./chorw. Posavski kanton / Posavska županija), najmniejszy z dziesięciu kantonów tworzących Federację Bośni i Hercegowiny, położony jest w północnej części kraju, w całości wzdłuż południowego brzegu rzeki Sawy, która stanowi tu naturalną granicę z Chorwacją. Jest to region o specyficznym charakterze – składa się z trzech oddzielonych od siebie gmin (Orašje, Odžak, Domaljevac-Šamac), które po wojnie w Bośni pozostały w ramach Federacji BiH, podczas gdy reszta historycznego regionu bośniackiej Posawiny znalazła się w Republice Serbskiej lub Dystrykcie Brczko. Kanton Posawski charakteryzuje się krajobrazem typowym dla Niziny Panońskiej – rozległymi, płaskimi równinami, żyznymi terenami rolniczymi oraz szeroką doliną Sawy z jej starorzeczami i terenami zalewowymi. Jest to region o silnej tożsamości chorwackiej (ludność w większości chorwacka) i bliskich związkach kulturowych i gospodarczych z sąsiednią Slawonią w Chorwacji. Historia kantonu jest naznaczona położeniem na pograniczu (osmańsko-habsburskim) oraz tragicznymi wydarzeniami podczas wojny w Bośni (1992-1995), która przyniosła ogromne zniszczenia i wysiedlenia ludności. Dziś Kanton Posawski odbudowuje się po wojnie, a jego gospodarka opiera się głównie na rolnictwie i handlu przygranicznym. Stolicą kantonu jest Orašje. Turystyka jest tu słabo rozwinięta i ma charakter głównie lokalny lub tranzytowy, choć region oferuje potencjał związany z rzeką Sawą, spokojnym wiejskim krajobrazem i dziedzictwem kulturowym Posawia.

Kanton Sarajewo (bośn. Kanton Sarajevo), stołeczny kanton Bośni i Hercegowiny oraz Federacji Bośni i Hercegowiny, to bijące serce kraju, region o niezwykłej historii, fascynującej mieszance kultur i pięknym położeniu w dolinie otoczonej górami. Jego centrum stanowi Sarajewo – miasto-symbol, nazywane często "Jerozolimą Europy" ze względu na wielowiekowe współistnienie islamu, prawosławia, katolicyzmu i judaizmu, co znajduje odzwierciedlenie w jego architekturze, gdzie meczety, cerkwie, kościoły i synagogi stoją niemal obok siebie. Sarajewo to miasto o bogatej przeszłości – od osmańskiej Baščaršiji, przez austro-węgierski rozmach architektoniczny, po miejsce zamachu na arcyksięcia Franciszka Ferdynanda, który stał się iskrą zapalną I Wojny Światowej. To także miasto dumne z organizacji Zimowych Igrzysk Olimpijskich w 1984 roku, których obiekty wciąż można odnaleźć na otaczających je górach Bjelašnica, Igman i Trebević. Niestety, to również miasto naznaczone tragiczną historią najnowszą – brutalnym oblężeniem podczas wojny w Bośni (1992-1996), najdłuższym oblężeniem stolicy w historii nowożytnej Europy. Dziś Sarajewo jest dynamicznym, odbudowanym miastem, które fascynuje swoją odpornością, energią i niepowtarzalną atmosferą, gdzie Wschód spotyka się z Zachodem. Kanton Sarajewo obejmuje nie tylko samo miasto, ale także jego przedmieścia i okoliczne tereny, w tym popularne uzdrowisko Ilidža z pięknym parkiem Vrelo Bosne u źródeł rzeki Bosny oraz górskie tereny oferujące doskonałe warunki do turystyki pieszej latem i narciarstwa zimą.

Kanton Środkowobośniacki (bośn. Srednjobosanski kanton / chorw. Kanton Središnja Bosna - SBK/KSB), położony w geograficznym sercu Bośni i Hercegowiny, jest regionem o niezwykłym znaczeniu historycznym, będącym kolebką średniowiecznego państwa bośniackiego. To tutaj, w malowniczych dolinach i na wzgórzach, znajdowały się siedziby królów Bośni (np. Bobovac – tuż za granicą kantonu) i ważne ośrodki życia religijnego, zwłaszcza związane z zakonem franciszkanów (klasztory w Fojnicy, Kraljevej Sutjesci, Gučej Gorze), którzy odegrali kluczową rolę w zachowaniu tożsamości katolickiej i kulturowej regionu. Stolicą kantonu jest Travnik, unikalne "miasto wezyrów", które przez 150 lat pełniło funkcję stolicy osmańskiego ejaletu Bośni, zachowując do dziś orientalną atmosferę z górującym nad miastem zamkiem, licznymi meczetami (w tym słynną Kolorową Meczetą – Šarena džamija) i medresą. Travnik jest również miejscem urodzenia laureata Nagrody Nobla, pisarza Ivo Andrića. Kanton Środkowobośniacki to także piękna przyroda – przede wszystkim rozległy masyw góry Vlašić, popularny ośrodek narciarski zimą i doskonały teren do wędrówek latem, słynący również z produkcji tradycyjnego sera owczego (Vlašićki sir). Region ten, zamieszkany przez ludność bośniacką i chorwacką, nosi również bolesne ślady niedawnej wojny (1992-1995), zwłaszcza konfliktu chorwacko-bośniackiego w Dolinie Lašvy. Dziś Kanton Środkowobośniacki przyciąga turystów bogactwem historii, pięknymi krajobrazami górskimi i możliwością poznania autentycznego oblicza centralnej Bośni. Główne miasta oprócz Travnika to Vitez, Bugojno, Kiseljak, Fojnica, Gornji Vakuf-Uskoplje, Donji Vakuf i Novi Travnik.

Kanton Tuzlański (bośn. Tuzlanski kanton), położony w północno-wschodniej części Bośni i Hercegowiny, jest jednym z dziesięciu kantonów tworzących Federację Bośni i Hercegowiny. Jest to najludniejszy kanton Federacji i ważny ośrodek przemysłowy, historycznie związany z bogatymi złożami soli kamiennej, od których pochodzi nazwa jego stolicy – Tuzli (tureckie "tuz" oznacza sól). To właśnie sól, eksploatowana tu od czasów neolitycznych, ukształtowała historię i gospodarkę regionu. Współcześnie największą i najbardziej unikalną atrakcją turystyczną kantonu jest kompleks Pannonica w Tuzli – zespół trzech sztucznych słonych jezior z plażami i infrastrukturą rekreacyjną, stworzony w samym centrum miasta na terenach zagrożonych osiadaniem wskutek wydobycia solanki. Kanton Tuzlański to jednak nie tylko sól i przemysł. Znajdują się tu również cenne zabytki historyczne, jak doskonale zachowana średniowieczna twierdza Srebrenik czy miasto Gradačac związane z postacią Huseina Gradaščevića, "Smoka z Bośni". Region ten, zamieszkany głównie przez Bośniaków, odegrał ważną rolę podczas wojny w Bośni (1992-1995), będąc m.in. miejscem schronienia dla uchodźców z innych części kraju, ale także doświadczając tragicznych wydarzeń, jak masakra na Kapiji w Tuzli. Krajobraz kantonu to głównie pagórkowate tereny przedgórza Gór Dynarskich (wzgórza Majevica) oraz dolina rzeki Sprečy. Główne miasta oprócz Tuzli to Lukavac, Živinice, Gračanica, Srebrenik i Gradačac.

Kanton Uńsko-Sański (bośn. Unsko-sanski kanton - USK), najbardziej na północny zachód wysunięty kanton Federacji Bośni i Hercegowiny, to kraina o niezwykłym pięknie naturalnym, zdominowana przez szmaragdowe wody rzeki Uny i jej dopływu Sany. Graniczący z Chorwacją na północy, zachodzie i południu, region ten jest często nazywany Bośniacką Krajiną i stanowi fascynujące połączenie dzikiej przyrody, bogatej historii pogranicza oraz śladów burzliwych wydarzeń XX wieku. Perłą kantonu jest bez wątpienia Park Narodowy Una (Nacionalni park Una), chroniący najcenniejszy odcinek rzeki Uny z jej spektakularnymi wodospadami – zwłaszcza monumentalnym Štrbačkim Bukiem i malowniczymi kaskadami w Martin Brod. Rzeka Una jest również mekką dla miłośników raftingu i kajakarstwa, oferując zarówno emocjonujące bystrza, jak i spokojniejsze odcinki idealne do rekreacji. Stolicą kantonu jest Bihać, historyczne miasto malowniczo położone nad Uną, znane ze swojej strategicznej roli na przestrzeni wieków, a także jako miejsce I Sesji AVNOJ (zalążka powojennej Jugosławii) oraz bohaterskiej obrony podczas oblężenia w czasie wojny w Bośni (1992-1995). Kanton obejmuje również inne miasta o znaczeniu historycznym i gospodarczym, takie jak Cazin, Velika Kladuša, Bosanska Krupa czy Sanski Most. Krajobraz regionu to mozaika dolin rzecznych, pagórkowatych terenów krasowych oraz rozległych masywów górskich (Grmeč, Plješevica), pokrytych gęstymi lasami.

Kanton Zachodniohercegowiński (chorw. Županija Zapadnohercegovačka - ŽZH, bośn. Zapadnohercegovački kanton - ZHK), jeden z dziesięciu kantonów Federacji Bośni i Hercegowiny, położony jest w południowo-zachodniej części kraju, w sercu historycznej krainy Hercegowiny, tuż przy granicy z Chorwacją. Jest to region o wyraźnej chorwackiej tożsamości kulturowej (zamieszkany niemal wyłącznie przez Chorwatów) i charakteryzujący się typowym hercegowińskim krajobrazem – kamienistym terenem krasowym, słonecznym, śródziemnomorskim klimatem, uprawami winorośli i tytoniu. Główną i najbardziej znaną na świecie atrakcją związaną z regionem jest Međugorje – światowej sławy katolickie centrum pielgrzymkowe, które choć administracyjnie leży tuż za granicą kantonu (w kantonie Hercegowińsko-Neretwiańskim, w gminie Čitluk), to kulturowo i gospodarczo dominuje nad znaczną częścią Kantonu Zachodniohercegowińskiego. Sam kanton może poszczycić się jednak własnymi, wyjątkowymi atrakcjami, przede wszystkim spektakularnymi wodospadami Kravica na rzece Trebižat koło Ljubuškiego – jednym z najpiękniejszych pomników przyrody w Bośni i Hercegowinie. Region ten jest również ważnym ośrodkiem produkcji doskonałych hercegowińskich win, zwłaszcza białej Žilavki i czerwonej Blatiny. Znajdują się tu również cenne zabytki historyczne, takie jak najstarsze muzeum w Bośni i Hercegowinie przy klasztorze franciszkańskim w Humacu koło Ljubuškiego czy ruiny rzymskiego obozu wojskowego. Stolicą (siedzibą rządu) kantonu jest Grude, natomiast siedzibą zgromadzenia kantonalnego – Široki Brijeg, będący również ważnym ośrodkiem religijnym i kulturalnym hercegowińskich Chorwatów. Inne ważne miasta to Ljubuški i Posušje.

Kanton Zenicko-Dobojski (bośn. Zeničko-dobojski kanton - ZDK), położony w centralnej części Bośni i Hercegowiny, jest jednym z dziesięciu kantonów tworzących Federację Bośni i Hercegowiny. Jest to region o silnie zaznaczonej tożsamości przemysłowej, historycznie stanowiący serce bośniackiego górnictwa węglowego i hutnictwa stali, ale jednocześnie kryjący w sobie ważne świadectwa średniowiecznej historii kraju oraz atrakcyjne tereny przyrodnicze. Stolicą i największym miastem kantonu jest Zenica, duży ośrodek przemysłowy nad rzeką Bośnią, znany z ogromnej huty stali (niegdyś jednej z największych w Jugosławii), ale także posiadający interesujące muzeum miejskie i zabytki z okresu osmańskiego i austro-węgierskiego. Kanton Zenicko-Dobojski leży na obszarze historycznie stanowiącym rdzeń średniowiecznego Królestwa Bośni – w jego granicach lub bezpośrednim sąsiedztwie znajdują się ważne historyczne miejscowości jak Visoko (z kontrowersyjnym kompleksem tzw. Bośniackich Piramid) czy Tešanj (z jedną z najlepiej zachowanych twierdz w Bośni). Region ten obejmuje również malownicze tereny górskie (góry Tajan, Zvijezda) i doliny rzeczne (rzeka Bosna), oferujące możliwości do uprawiania turystyki pieszej i odkrywania przyrody (np. w Parku Przyrody Tajan). Inne ważne miasta kantonu to Kakanj i Breza (historyczne ośrodki górnictwa węglowego), Zavidovići, Maglaj (z twierdzą) oraz Visoko. Kanton zamieszkany jest w przeważającej większości przez Bośniaków.

Republika Serbska, jeden z dwóch głównych, autonomicznych regionów tworzących Bośnię i Hercegowinę, to kraina niezwykłej przyrody, bogatej historii i dynamicznie rozwijającej się kultury. Położona w sercu Półwyspu Bałkańskiego, zachwyca malowniczymi dolinami rzek Vrbas, Sany i Driny, majestatycznymi pasmami Gór Dynarskich oraz gościnnością swoich mieszkańców. Jej gospodarka opiera się na rolnictwie, przemyśle drzewnym, energetyce wodnej oraz coraz prężniej rozwijającej się turystyce. Stolicą i największym miastem jest Banja Luka, tętniące życiem centrum administracyjne, kulturalne i uniwersyteckie. Inne ważne miasta to Prijedor, Doboj, Bijeljina oraz Trebinje na południu, każde z nich oferujące unikalny wgląd w lokalne tradycje i dziedzictwo.

Dystrykt Brczko, formalnie Dystrykt Brczko Bośni i Hercegowiny, to unikalna, autonomiczna jednostka administracyjna położona w północno-wschodniej części kraju, nad brzegiem rzeki Sawy, która stanowi tu naturalną granicę z Chorwacją. Jego wyjątkowość polega na tym, że nie należy ani do Federacji Bośni i Hercegowiny, ani do Republiki Serbskiej, lecz jest kondominium obu tych entitetów, zarządzanym bezpośrednio przez instytucje państwowe BiH, z międzynarodowym nadzorem. Stolicą i głównym ośrodkiem jest miasto Brczko, historycznie ważny port rzeczny i węzeł komunikacyjny. Region ten, znany również jako Posawie, charakteryzuje się nizinnym krajobrazem, żyznymi glebami sprzyjającymi rolnictwu oraz bogatą, choć często burzliwą historią, będącą wynikiem jego strategicznego położenia na styku różnych wpływów kulturowych i politycznych. Gospodarka Dystryktu opiera się na rolnictwie, handlu, przemyśle spożywczym i lekkim, a także na działalności portu rzecznego w Brczku.

Sarajewo, stolica Bośni i Hercegowiny, to miasto o niezwykłej duszy, gdzie wieki historii, kultury Wschodu i Zachodu splatają się w fascynującą mozaikę. Położone malowniczo w dolinie rzeki Miljacka, otoczone stromymi zboczami Gór Dynarskich, zachwyca zarówno swoim dziedzictwem, jak i tętniącą życiem teraźniejszością. Od gwarnej, osmańskiej Baščaršiji, przez eleganckie austro-węgierskie aleje dzielnicy Centar, po nowsze części miasta takie jak Novo Sarajevo czy Novi Grad, Sarajewo opowiada historię odporności, spotkań kultur i niezłomnego ducha. To miejsce, które doświadczyło zarówno chwil chwały, goszcząc Zimowe Igrzyska Olimpijskie w 1984 roku, jak i tragicznych momentów oblężenia w latach 90., które odcisnęły głębokie piętno na jego tkance, ale nie złamały jego serca.

Mostar, serce historycznej krainy Hercegowiny w Bośni i Hercegowinie, to miasto-symbol, którego obraz nierozerwalnie związany jest z majestatycznym Starym Mostem, kamiennym półksiężycem przerzuconym nad turkusowymi wodami rzeki Neretwy. To miejsce, gdzie przez wieki Wschód spotykał się z Zachodem, tworząc unikalną mozaikę kultur, religii i tradycji. Od brukowanych uliczek historycznego Starego Miasta (Stari Grad) z gwarnym bazarem Kujundžiluk, przez smukłe minarety meczetów i wieże kościołów, po współczesne dzielnice rozwijające się po obu brzegach rzeki, Mostar opowiada historię dumy, zniszczenia i niezwykłej siły odrodzenia. Miasto, choć boleśnie doświadczone przez wojnę w latach 90., dziś lśni odbudowanym pięknem, przyciągając turystów z całego świata swoim niepowtarzalnym klimatem i bogatym dziedzictwem.

Jajce, perła centralnej Bośni i Hercegowiny, to miasto o niezwykłym uroku, gdzie historia splata się z naturą w spektakularny sposób. Położone u zbiegu rzek Pliva i Vrbas, słynie przede wszystkim z imponującego wodospadu Plivy, który z hukiem spada niemal w samym sercu miasta, tworząc niezapomniany widok. To dawna stolica średniowiecznego Królestwa Bośni, miejsce koronacji i śmierci ostatniego bośniackiego króla, a także świadek kluczowych wydarzeń XX wieku. Od majestatycznej twierdzy górującej nad starówką, przez tajemnicze katakumby, zabytkowe meczety i kościoły, po malownicze Jeziora Plivskie z unikalnymi młynkami wodnymi, Jajce oferuje bogactwo wrażeń i autentyczną atmosferę miejsca, gdzie czas zdaje się płynąć wolniej.