Największy kraj Afryki leży w niewielkiej odległości od Europy. Północ, z pokrytymi śniegiem górami i piękną linią brzegową, jest domem dla urwistych i charyzmatycznych miast, takich jak Algier i Konstantyna, a także jednych z najwspanialszych pozostałości rzymskich: Timgad i Djemila. Oba te miejsca, to ogromne i doskonale zachowane rzymskie miasta doskonale ukryte przed przypadkowymi turystami.

Innym dużym atutem Algierii jest region Sahary. Niezależnie od tego, czy spoglądamy na piaszczyste morze otaczające Timimoun, czy spalone słońcem czerwone góry dalekiego południa, pustynne krajobrazy tutaj obrosły już legendą.

Malowane chaty to najpopularniejsza architektura w Tiébélé w kraju Kassena. Kassena to grupa etniczna, która zamieszkuje te tereny od XV wieku, a samo Tiébélé, położone jest około 19 km na północ od granicy z Ghaną.
W posiadłości wodza Tiébélé, w dużym kompleksie typowych sukhal - tradycyjnych malowanych domów, mieszka ponad 450 osób. Dzieci mieszkają z dziadkami w ośmiokątnych chatach, małżeństwa w prostokątnych chatach, a samotni w okrągłych. Co roku na przełomie lutego i marca, po żniwach, odbywa się malowanie domów. Każdy rysunek, geometryczny lub ilustracyjny, ma znaczenie (symbole płodności, życia pozagrobowego, mądrości itp.).

Imponujące ruiny Loropéni składają się z wysokich, laterytowych murów obwodowych o wysokości do sześciu metrów, otaczających dużą opuszczoną osadę. Całość liczy 11130 m2 powierzcni i jest ona najlepiej zachowana z dziesięciu podobnych fortec w rejonie Lobi. To część większej grupy około stu kamiennych ogrodów, które były częścią sieci osad, rozkwitających w tym samym czasie co transsaharyjski handel złotem i pokazują wpływ tego handlu na rozwój tych terenów oraz jego powiązania z wybrzeżem Atlantyku. Niedawno wykopaliska zostały datowane radioaktywnie i dowiedziono, że mury w Loropéni sięgają co najmniej XI wieku naszej ery, a rozkwit nastąpił między XIV a XVII wiekiem, kiedy to Loropéni stało się ważną częścią sieci osadniczej.

To wapienne formacje wyrzeźbione przez tysiąclecia w dziwaczne kopuły przez wodę i erozję. Przedstawiają fascynujący widok. Można je znaleźć 3 km na północ od wodospadów Karfiguéla w pobliżu Banfory.
Kopuły Fabédougou wyglądają jak budynki o wysokości kilku metrów, zbudowane przez naturę. Położone są około piętnastu kilometrów od miasta Banfora. Ciekawostką jest fakt, że na kopuły Fabédougou można się wspiąć. Ze szczytów kopuł Fabédougou rozciąga się panoramiczny widok na pola trzciny cukrowej i bujną roślinność obecną w tej części Burkina Faso.

Jadąc z Bobo-Dioulasso, przy wjeździe do miasta Banfora, po prawej stronie zaczyna się mniejsza droga prowadząca do wodospadów Karfiguéla. Droga wije się przez pola trzciny cukrowej, aż do parkingu. Stamtąd idziemy przepiękną aleją między drzewami mango zasadzonymi w okresie kolonizacji, aż do stóp wodospadu. Ścieżka prowadzi w otoczeniu skał zerodowanych przez wodę małej rzeki Koba, dopływu Comoé, która wznosi się na klifie Banfora.

Wioska Troglodytów Niansogoni, położona na szczycie małego klifu, jest prawdziwym cudem dla wytrwałych poszukiwaczy przygód. Ta wioska jaskiniowa składa się głównie z maleńkich skrzynek oraz stodół z przy ścianie klifu. W wędrówce po wiosce obowiązkowo musi towarzyszyć przewodnik. Aby się tu dostać trzeba się wspiąć dość trudnym podejściem (zwłaszcza przy 40°C).

Rezerwat de Nazinga powstał w 1973 roku jako obszar ochrony przyrody leżący na chronionym obszarze leśnym. W rezerwacie spotkać można setki słoni i bawołów, tysiące antylop i gazeli, kilka gatunków małp, ptaki i gady.
Ten park oferuje odwiedzającym dwie różne filozofie podejścia do natury: obszar centralny przeznaczony jest pod ścisłą ochronę i zasiedlanie oraz jest otwarty dla turystyki fotograficznej i obserwacyjnej; pas zewnętrzny przeznaczony jest na polowania sportowe, ograniczone do niektórych gatunków i do określonej liczby zwierząt, zgodnie z danymi dostarczonymi przez coroczny spis powszechny.

Kolebka kultury Sénoufo w Burkina Faso, Sindou to piękne i tajemnicze miejsce. Uczy historii ludu, który był w stanie oprzeć się różnym wpływom zewnętrznym i dzięki temu zachował bardzo silne rytuały przodków, ale który również pozostawał zamknięty przez długi czas. Lokalny działacz Tiémoko uznał, że zamknięta kultura powinna ujrzeć światło dzienne i w porozumieniu ze starszyzną ludową postanowił założyć stowarzyszenie Soutrala Terya, aby promować turystykę, rzemiosło i kulturę kraju Sénoufo w Burkina Faso.

Ouaga, jak pieszczotliwie nazywane jest Wagadugu, jest kwitnącym, eklektycznym centrum sztuki, z salami tanecznymi i koncertowymi, zespołami na żywo, teatrami, napiętym harmonogramem festiwali i pięknymi rękodziełami. Jego ulice to ruchliwa, zakurzona plątanina dróg, z tysiącami motorowerów i ulicznych handlarzy. To żywiołowe życie, które z nawiązką rekompensuje brak ważnych atrakcji turystycznych

Wielki Meczet Bobo Dioulasso to imponujący przedstawiciel tradycyjnej architektury sudano-sahelińskiej, najprawdopodobniej największy budynek w tym stylu w Burkina Faso. Został zbudowany pod koniec XIX wieku w wyniku porozumienia politycznego między lokalnym królem a islamskim przywódcą religijnym.

Drugim co do wielkości miastem Burkina Faso jest Bobo-Dioulasso. Pod wieloma względami jest bardziej fascynujący niż stolica Wagadugu, ma bogatsze życie kulturalne i architekturę. Mniejsza osada istniała tu od XI wieku, obecne miasto rozwijało się od końca XIX wieku.