Samaipata

Nazwa Samaipata, brzmi bardziej po japońsku. To jednak boliwijskie miasto poza szlakiem gringo. W rzeczywistości cała wschodnia część Boliwii jest często pomijana na rzecz bardziej znanych regionów Uyuni i La Paz. „Samaipata” w języku keczua oznacza „odpoczynek w górach”.
Samaipata to przyjemna wioska położona na wysokości 1600–1800 m n.p.m., 120 km od miasta Santa Cruz. Wielu lubi odwiedzać to miejsce ze względu na góry i klimat, a cudzoziemcy czasem się tu osiedlają. Wioska jest czymś w rodzaju tygla kultur, w którym obecnie około 25 narodowości żyje razem w harmonii i pokoju.

Samaipata leży na południowy zachód od miasta Santa Cruz de la Sierra u podnóża Andów, w drodze do Sucre. Jest to popularny kurort dla mieszkańców Santa Cruz ze względu na znacznie chłodniejszy klimat. Miasto jest małe, z licznymi budynkami kolonialnymi i wąskimi brukowanymi uliczkami. Istnieje tu duży wybór hoteli i restauracji na każdą kieszeń.

Historia Samaipaty

Miejsce to pierwotnie było zamieszkane przez ludność Chane zajmującą się rolnictwem, łowiectwem i zbieractwem. Chanes słyną z gęsto zaludnionych wiosek, ceramiki i projektów graficznych, a przede wszystkim z budowy świątyni w El Fuerte. Uprawiali głównie kukurydzę i orzeszki ziemne i byli raczej pokojowo nastawieni. Do dziś zobaczyć można kilka miejsc pochówku Chane w dolinach i pampasach Santa Cruz między grzbietem górskim a rzeką Guapay.

Region ten następnie został podbity przez Inków, którzy rozszerzali swoje państwo na południowy wschód od ich rodzinnego Peru. Inkowie zawarli pakt z Chanami i zbudowali miasto w El Fuerte de Samaipata.

Plemiona wojowników Guarani przybyłe z południa najechały dolinę i pokonały zarówno Inków, jak i Chanes. Hordy Guarani napadały na dolinę i pobliski region aż do hiszpańskich czasów kolonialnych.

W 1618 roku Pedro de Escalante y Mendoza założył Samaipata, jako punkt kontaktowy między Santa Cruz i Vallegrande. Miasto przeniosło się ze swojej pierwotnej lokalizacji w miejscu znanym jako Castilla do obecnej lokalizacji kilka kilometrów na zachód.

Fuerte de Samaipata

Stanowisko archeologiczne Fuerte de Samaipata w departamencie Santa Cruz, składa się z dwóch wyraźnie zidentyfikowanych części. Wzgórza z licznymi rzeźbami uważanego za centrum ceremonialne oraz obszaru na południe od wzgórza, który utworzył dzielnicę administracyjno-mieszkaniową. Wiadomo, że miejsce to było okupowane i wykorzystywane jako centrum rytualne i mieszkalne przez ludzi należących do kultury Mojocoyas już w 300 r. n.e. i wtedy właśnie rozpoczęto prace nad kształtowaniem wielkiej skały. W XIV wieku Fuerte de Samaipata zostało zajęte przez Inków, który uczynił je stolicą prowincji.

Potwierdzają to cechy, które zostały odkryte podczas wykopalisk. Duży centralny plac z otaczającymi go monumentalnymi budynkami użyteczności publicznej oraz tarasowanie sąsiednich zboczy dla rolnictwa, które są charakterystyczne dla osadnictwa Inków. Fuerte de Samaipata stanowiło bastion przeciwko najazdom wojowniczych Chiriguanos z regionu Chaco w latach dwudziestych XVI wieku.

Strategiczne położenie miejsca, które przyciągnęło do niego Inków, zostało również docenione przez Hiszpanów. Kopalnie srebra w Cerro Rico w Potosí zaczęto eksploatować w 1545 roku, a kolonialna osada Samaipata stała się ważnym punktem postojowym na drodze z Asunción i Santa Cruz do ośrodków kolonialnych w Wysokich Andach, takich jak La Plata (współczesne Sucre), Cochabamba i Potosí.

Ceremonialne Centrum składa się z ogromnej monolitycznej skały z czerwonego piaskowca o wymiarach 220 m długości na około 60 m szerokości. W całości wyrzeźbionej z różnorodnymi przedstawieniami zwierząt, geometrycznymi kształtami, niszami czy naczyniami o dużym znaczeniu religijnym. Rzeźbienia wykonane były przez wyspecjalizowanych rzemieślników, z wielką wprawą i mistrzostwem w kamieniu. Ten pomnik, dominujący w mieście poniżej, jest jednym z najbardziej kolosalnych przedkolumbijskich ceremonialnych dzieł Andów i Amazonii, świadectwem wykorzystania hydrauliki, kultu bóstw i bytów przedstawianych w naturze jako święte zwierzęta w rytuałach oczyszczenia i płodności.

Jest to wyjątkowe świadectwo przedhiszpańskich tradycji i wierzeń i nie ma odpowiednika w żadnym innym miejscu w obu Amerykach. Rzeźby w zachodniej części przedstawiają dwa koty na okrągłej podstawie, jedyne przykłady płaskorzeźb w całej witrynie. Pozostałości kamiennej ściany z okresu Inków przeplatają się z szeregiem wcześniejszych rzeźb. Należą do nich dwa równoległe frezy, między nimi i obok nich znajdują się mniejsze frezy wycięte w zygzakowate wzory.

Najwyższym punktem jest Coro de los Sacerdotes, które składa się z głęboko wyciętego koła z trójkątnymi i prostokątnymi niszami wyciętymi w jego ścianach. Dalej na wschód znajduje się konstrukcja, która prawdopodobnie przedstawia głowę kota. Większość południowej ściany skały była pierwotnie zdominowana przez serię co najmniej pięciu świątyń lub sanktuariów, z których przetrwały tylko wnęki wydrążone w ścianach. Casa Colonial znajduje się na sztucznej platformie u stóp skały. Wykopaliska ujawniły tutaj ślady inkaskich i przedinkaskich struktur, dlatego jest ono znane jako Plac Trzech Kultur. Dom z okresu kolonialnego, którego zachowały się tylko kamienne ściany dolne, utrzymany jest w charakterystycznym stylu arabsko-andaluzyjskim z centralnym, otwartym dziedzińcem.

Sektor administracyjny znajduje się na trzech sztucznych platformach na południe od skały. Składa się z szeregu struktur architektonicznych odpowiadających różnym okresom osadnictwa kulturowego: „Ajllahuasi” czyli dom wybranych - mieszkanie dla kobiet, których rolą było szycie ubrań Inków, a także składanie ofiar w rytuałach jako ich żony. Kompleks Kallanka do celów wojskowych, „Dwór” lub obszar handlowy, który był używany do wymiany produktów, „Tambo”, miejsce zaopatrzenia w broń, odzież i przybory, mniej skomplikowane tarasowe uprawy rolne i obszary mieszkalne wykorzystywane do nadzoru.

Stanowisko archeologiczne El Fuerte de Samaipata stanowi złożoną formę artystyczną, architektoniczną i urbanistyczną I już samo w sobie świadczy o istnieniu niezwykłego rozwoju kultur prekolumbijskich w regionie Andów i Amazonii z wysoką tradycją ceremonialną i religijną.

Autentyczność tego miejsca jest bardzo wysoka, ponieważ od wieków jest ono opuszczone i dopiero od niedawna jest przedmiotem starannie kontrolowanych naukowych projektów wykopaliskowych. Choć jest zagrożone i podlega naturalnym procesom degradacji, zachowuje swoje pierwotne cechy.

Jak dojechać do Samaipaty?

Z Santa Cruz kursuje autobus, który za 30BOB, zawiezie Cię na miejsce. Przejazd trwa Ok. 2,5-3 godziny.

Pogoda w regionie Santa Cruz – kiedy jechać?

Cały rok jest dobrą porą na podróżowanie do regionu Santa Cruz w Boliwii. Temperatury są przyjemne i jest mało opadów. Najwyższa średnia temperatura w Santa Cruz wynosi 31°C we wrześniu a najniższa 23°C w czerwcu.