Park Narodowy Talampaya znajduje się w pustynnym regionie północno-zachodniej Argentyny. Ten wyjątkowy zakątek Argentyny zdecydowanie zasługuje na miejsce na liście „must see” w Argentynie. Nawet jeśli nie planowałeś wcześniejszego odwiedzenia tego parku ale jesteś w regionie, chcesz doświadczyć pustynnego krajobrazu Argentyny i zobaczyć miejsce wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO, Park Narodowy Talampaya jest obowiązkiem. Oferuje wszystkie typowe atrakcje, których można się spodziewać po pustyni. Niesamowite zachody słońca, rozgwieżdżone nocne niebo, osadowe wzory i wyjątkowe formacje skalne, które wydobywają to, co najlepsze z wyobraźni. Głównie zobaczysz tu strome skały piaskowców tworzące rozległy kanion. Wejście w pustkę tego kanionu to pierwsze kroki w parku. Wszystko inne poza wąskim przejściem leży niewidoczne, tworząc tajemnicę Talampayi.

Jest największym z parków narodowych w Argentynie, obejmujący 70 000 ha, a także pierwszym, założonym w 1934 r. po darowiźnie gruntów dokonanej w 1903 r. przez Perito Francisco P. Moreno.

Park chroni ekologiczne jądro, które jest na tym obszarze niezwykle cenne. Jego krajobrazy są wysublimowane i absolutnie reprezentatywne dla północnej Patagońskiej Strefy Andyjskiej. Jądro to dzieli się na trzy typy: Altoandino - powyżej 1600 m. wysokości, z wiecznymi śniegami; Andino-Patagónico - w niższych partiach gór i wreszcie patagoński step.

Wodospady Iguazu znajdują się na liście światowego dziedzictwa UNESCO od 1984r i są często uważane za najbardziej spektakularny wodospad na świecie. Położony na granicy brazylijskiego stanu Parana i argentyńskiej prowincji Misiones, wodospad Iguazu obejmuje 1,7 km szerokości i składa się z 275 pojedynczych wodospadów o wysokości od 60 do 82 metrów. Nazwa „Iguazu” jest luźno tłumaczona z rdzennego języka Guarani jako „duża woda”. Była pierwsza dama, Eleanor Roosevelt, po obejrzeniu wodospadów Iguazu po raz pierwszy, podobno wykrzyknęła „Biedna Niagara”. Wodospady Iguazu to bez wątpienia jeden z najbardziej niesamowitych skarbów naszego świata przyrody.

Park Narodowy Los Alerces, uważany za jeden z najpiękniejszych w Argentynie, znajduje się w Patagonii, w andyjskim regionie prowincji Chubut, przy granicy chilijskiej od strony zachodniej. Park ma łączną powierzchnię 236 000 hektarów. Składa się z kilku różnych ekosystemów: waldjańskiego lasu deszczowego umiarkowanego, lasu andyjsko-patagońskiego, stepu wysokiego andyjskiego i stepu patagońskiego.

Jezioro Guatavita, znane również jako Laguna de Guatavita, jest pięknym rezerwatem przyrody położonym zaledwie dwie godziny drogi od Bogoty. Po pokonaniu 150 stopni do krawędzi krateru podróżni mogą zanurzyć się w bujną okolicę Cundinamarca i niemal idealną okrągłą lagunę poniżej. Zielone jezioro było niegdyś świętym miejscem rytualnym cywilizacji Muisca (pierwotnej rdzennej ludności Kolumbii Środkowej), co ostatecznie doprowadziło do pogłosek o El Dorado.

Jericoacoara. Trudno jest to przeliterować, choć wymówienie nazwy tego miasteczka jest jeszcze trudniejsze, a znalezienie go – najtrudniejsze.

Kiedyś to nadmorskie miasteczko, znane w skrócie jako „Jeri”, było senną wioską rybacką, przyciągającą hipisów, marzycieli i wędrowców. Dziś kusi surferów ponieważ znane jest z silnych, porywistych wiatrów, idealnych do uprawiania sportów wiatrowych.

W głębi pasma górskiego Ybytyruzú w Paragwaju, stoi imponująca zagadka Itá Letra („Piedra con Letra”). Jesto to miejsce, w którym znajduje się zestaw nieopisanych petroglifów, które przez długi czas uważano za mające naturalny związek z wikingami. Enigmatyczny zestaw petroglifów pochodzi z około 5000 lat pne i zawiera liczne symbole. Jednak najbardziej znanymi z nich są ryciny, które prawdopodobnie przedstawiają „mapy gwiazd” lub konstelacje.

Wysoko ponad kolonialnym miasteczkiem Pisac, dzisiejszą bramą dla wielu turystów do Świętej Doliny, znajdują się jedne z najlepiej zachowanych ruin Inków. Może nie są w tak pięknym miejscu jak Machu Picchu i nie są tak monumentalne jak Sacsayhuamán, ale dzieło kamieniarzy tutaj jest jednym z najlepszych, jakie kiedykolwiek powstało w Peru lub gdziekolwiek indziej na Świecie. Ruiny ciągną się na odcinku około kilometra - dwóch wzdłuż grzbietu górskiego na wysokości 3250 m n.p.m. Jego kolejne sekcje są oddzielone naturalnym, trudnym terenem, ale można się między nimi poruszać siecią ścieżek i tuneli.

Iberá Wetlands (mokradła Iberá) to rozległy teren podmokły, znany lokalnie jako Esteros del Iberá. Położony jest w północnej prowincji Corrientes w Argentynie. Jest to jeden z najważniejszych zbiorników słodkowodnych na kontynencie i drugi pod względem wielkości zbiornik słodkiej wody na świecie. Sam basen, utworzony przez ruchy płyt tektonicznych, jest wypełniony naturalną wodą deszczową i służy jako filtr dla jednego z największych podziemnych jezior na świecie, zbiornika wodnego Guarini. Składa się z bagien, lagun i łąk sawannowych i jest domem dla oszałamiającej ilości 4000 gatunków roślin i zwierząt, co stanowi 30 procent różnorodności biologicznej Argentyny.

Gorące źródła znajdują się pod powierzchnią ziemi w północno-zachodnim Urugwaju, a dokładniej na wybrzeżu, blisko rzeki Urugwaj. To jeden z największych zbiorników wód podziemnych na świecie: zbiornik wodny Guaraní.

Ten system wodny zajmuje część terytorium Argentyny, Brazylii, Paragwaju i Urugwaju. W tym ostatnim temperatury wody wahają się od 38ºC do 46ºC, co czyni to miejsce doskonałym miejscem do eksploatacji wód termalnych wyłaniających się z głębin Ziemi.